فولاد سردکار
معرفی فولاد سردکار
فولادهای سردکار برای عملیات های زیر 200 درجه سانتیگراد استفاده میشود. این دسته از فولاد برای ساخت ابزارهای دستی و ماشینی استفاده میشود. از کاربردهای این فولادها می‌توان به برش ورق سیاه، قالب کارد و چنگال، ابزار تراش و قالب میخ اشاره کرد. فولادهای سردکار از دسته فولادهایی هستند. آبدهی میشوند. از پرکاربردترین فولادهای این دسته می‌توان به فولاد Spk یا فولاد 1.2080 اشاره کرد که در ابزارهای برشی در تنش بالا کاربرد دارند. فولاد 1.2210 از دیگر فولادهای این دسته است که تفاوت فاحش آنها میزان کروم آنهاست.
فولادهای این خانواده به سه گروه مختلف تقسیم بندی میشوند:
- سخت شونده در روغن (نوع O معادل انگلیسی واژه Oil)
- سخت شونده در هوا (نوع A معادل انگلیسی واژه Air)
- فولاد ابزار پر کربن- پر کروم (نوع D)
ویژگی مشخصه ی فولادهای سردکار تیپ D که آنها را از سایر تیپ‌های فولاد ابزار سردکار متمایز می‌کند، مقدار بالای کروم (میانگین 12 درصد) به همراه کربن زیاد (میانگین 1.5 یا 2.25 درصد) در ترکیب شیمیایی آنها است. علاوه بر کروم، ممکن است سایر عناصر آلیاژی مثل مولیبدن، وانادیوم، کبالت و تنگستن نیز در مقادیر قابل توجهی به برخی از این فولادها اضافه شود. به دلیل مقدار بالای کربن و عناصر آلیاژی، فولادهای سردکار پر کربن – پر کروم تا عمق سخت میشوند، به طوری که سختی سطح و مغز آنها پس از کوئنچ یک نمونه گرد با قطر ۲۵ میلی‌متر حدود ۶۸-۶۱ راکول سی در تیپ‌های مختلف است. از دیگر مشخصه‌های این فولادها، تغییرات ابعادی پایین در اثر سخت کاری، قابلیت ماشین‌کاری ضعیف و حساسیت زیاد به دکربوره شدن (کربن دهی) است. مقاومت فولادهای ابزار نوع D به اکسید شدن در دماهای بالا عالی است و درصد بالای کروم آنها، مقاومت قابل ملاحظه‌ای در برابر زنگ زدگی پس از سخت کاری و پولیش ایجاد می‌کند.
